4 thoughts on “Jestem dużym tatą, ale czasami udaję kota – Konkurs”

1. Moja najciekawsza wyprawa z dzieckiem trwała 9 miesięcy i była starannie przygotowana:). Najpierw zaopatrzyłam się w niezbędny ekwipunek dla siebie i malucha i odwiedziłam lekarza, który pozwolił nam na podróż. A potem zaczęły się najpiękniejsze miesiące mojego życia, pełne radości i wzruszenia. Synek był bardzo spokojnym i niewymagającym pasażerem, spokojnie obserwował otoczenie i czekał na kres naszej wyprawy. Lubił w tym czasie jeść pomarańcze, słuchać muzyki i czytanych mu książeczek. Ale ulubionym elementem podróży bylo delikatne kołysanie – pewnie dlatego teraz tak lubi huśtawkę. W podróży towarzyszył nam tata, który dbał o naszą wygodę:) Podróż zakończyła się niemal 2 lata temu, wtedy też rozpoczęła się kolejna wyprawa, trwająca do teraz. Właściwie nie wiem, która jest piękniejsza:)

   Odpowiedz

2. Pani recenzja i zamieszczone zdjęcia przywołały moje wspomnienia z rodzinnego wyjazdu nad Balaton. Wybraliśmy się tam tylko we trójkę, wybierając malutkie miasteczko z dala od turystycznych molochów. Wspaniała pogoda, ciepłe wody Balatonu i bezmiar wolnego czasu. Pamiętam jak wypływaliśmy łódką wiosłową z naszym ówczesnym trzylatkiem daleko od brzegu i upajaliśmy się ciszą, delikatnym kołysaniem wody i swoją obecnością. To właśnie tam mój syn nauczył się pływać, przyswoił węgierski zwrot „jég” i zaczął marzyć o zostaniu właścicielem lodziarni, w której dzieci będą dostawały lody za darmo. Uwielbiałam go obserwować kiedy łamiąc wszelkie bariery – językowe i etniczne nawiązywał pierwsze znajomości.

   Odpowiedz

3. Jedną z najmilszych i najprzyjemniejszych podróży jakie odbyłyśmy razem z Helą, była podróż palcem po… niebie. 🙂
   Nigdy nie zapomnę jak moje dziecko po raz pierwszy w życiu uważniej spojrzało w górę, dostrzegło niebo i zdumione zapytało czemu na niebie widać wielkiego, ziewającego kota. 😀
   W ten sposób dowiedziało się, że istnieją chmury, a ja z kolei dowiedziałam się, że małe dziecko obdarzone dużą wyobraźnią może znaleźć na niebie niezliczoną liczbę zwierzątek, postaci z bajek i przedmiotów. 🙂
   Nasza pierwsza wyprawa nie wymagała dużego ekwipunku. Wystarczył koc do rozłożenia na trawie, dobra pogoda i własna pomysłowość. Okazało się, że takie wspólne leżenie, przerzucanie się pomysłami, puszczanie wodzy wyobraźni i opowiadanie historyjek o przemieszczających się po niebie chmurach, to coś co tworzy cudowne momenty bliskości, które potem wspomina się przez całe lata. Do dziś przypominamy sobie czasem nasze dawne opowieści o lwich chmurach szczerzących kły na małe chmurki-myszki. 😉 Nadal też zdarza nam się wspólnie położyć na trawie i tworzyć nowe historie.
   Ta wyprawa po chmurzastym królestwie jest dla mnie najmilszym wspomnieniem, bo dała mi możliwość obserwowania pierwszego czystego, dziecięcego zdumienia i zachwytu nad pięknem i wielkością naszego świata. Przypomniała mi też, że warto czasem spojrzeć w niebo, zamiast w dół na przyziemne sprawy, troski i zmartwienia, bo inaczej można przegapić coś naprawdę wspaniałego. 🙂

   Odpowiedz

4. Dziękuję bardzo, już piszę!

   Odpowiedz