Gdy potrzebujemy chwili spokoju

Narratorką w Chuście babci jest dziewczynka, która opowiada o pewnym kwietniowym dniu. Wtedy to jej babcia wróciła ze szpitala i cała rodzina spotkała się u niej w domu. Ona i jej kuzyn Biliam nie rozumieli całego zamieszania, które wokół panowało. Bo niby dorośli się cieszą, a jednak mają łzy w oczach.

Dzieci potrzebowały spokojnego miejsca, gdzie będą mogły pomyśleć i gdzie nikt nie będzie im przeszkadzał. Wszędzie panował okropny gwar i harmider więc nie było to łatwe. Dorośli z każdego miejsca ich przepędzali, a spokój znaleźli dopiero pod chustą babci. Rozbili namiot za fotelem i dopiero tam mogli myśleć w spokoju i bawić się po swojemu. I porozmawiać o babci.

Gdy już wszystko sobie przemyśleli, wyszli porozmawiać z babcią. O wszystkim.

O życiu, o śmierci i o donicach.

Chusta babci to piękna, poetycka opowieść dla najmłodszych o odchodzeniu. Pokazuje perspektywę dziecka.

Uświadamia dorosłych, że dzieci mogą nie rozumieć co się wokół nich dzieje i potrzebują czasu, aby sobie wszystko poukładać w głowie. Trzeba dać im taką możliwość, a wtedy zobaczymy, że zrozumiały dużo więcej niż nam się wydawało.

Dorośli często nie potrafią rozmawiać na trudne tematy, a takim niewątpliwie jest odejście kogoś bliskiego. Bywają zbywane lub oszukiwane. Niby dla ich dobra, ale czy na pewno?

Autorka szanuje i rozumie dzieci, to wyraźnie widać w tekście. Traktuje je poważnie i uważnie słucha.

To także książka o przyjaźni, takiej prawdziwej, gdzie przyjaciele rozumieją się bez słów.

Chusta babci jest przepięknie zilustrowana i bardzo ładnie wydana.

To ważna książka, jedna z tych, które zostają w pamięci, i do których się wraca. Polecam.

Kategoria wiekowa: 3+ (według wydawnictwa, ale moim zdaniem później, 5+ )

Autorka: Asa Lind

Ilustracje: Joanna Hellgren

Tłumaczenie: Agnieszka Stróżyk

Liczba stron: 28

Rok wydania: 2013

Wydawnictwo Zakamarki